Ik ben van de week bij een waarzegster geweest.
Nou ja, ze is eigenlijk geen waarzegster maar een naaister. Nee een kleermaakster moet je zeggen. Ze herstelt kleren die daarvoor gebracht worden bij het vooroorlogse kledingwinkeltje in ons dorp.
De vriendelijke meneer achter de toonbank kende mij van de muziek zei hij, terwijl hij mijn naam op ‘t papiertje krabbelde en op mijn trui spelde.

Een paar dagen later een appje van Corrie de kleermaakster: ‘Beste meneer, er zitten ook gaatjes in uw trui. Wilt u dat ik die ook repareer?’ ‘Nou natuurlijk, heel graag Corrie! ‘Appte ik haar terug.
Corrie bleek niet ver van mijn huis te wonen en na het weekend kon ik mijn herstelde trui gewoon bij haar thuis ophalen. Tot zover niks geks.

Op de stoep bij de voordeur van haar huis raakten we een beetje aan de praat over de spannende en onvoorspelbare tijd waarin we leven.
‘Maar daar heb ik zelf helemaal geen last van’ zei Corrie. ‘Althans niet van het onvoorspelbare, dat regel ik zelf wel.’
‘Hoezo dat dan?’ vroeg ik haar. ‘Nou van kinds af aan heb ik een gave. Ik kan in de toekomst kijken en die voorspellen.’ Vertelde Corrie.’ En zodoende weet ik wat er gaat gebeuren en kan ik me daar ook prima op instellen.’
Nou ik maar meteen m’n brutale standje op gezet: ‘Kun je dat ook voor andere mensen?’
‘Wat bedoel je?’ ‘Nou hun toekomst voorspellen.’ ‘Jazeker’ antwoorde ze .
‘Zou je misschien ook ooit eens een kijkje willen nemen in onze nabije toekomst?’ Vroeg ik haar voorzichtig.’ ‘Alles is door die crisis zo onzeker geworden, je weet nauwelijks meer wat er boven je hoofd hangt. En zeker bij ons in de cultuur sector.’
‘Ik wil je er desnoods voor betalen. Zeg het maar.’
‘Oh het kan nu wel even’, zei ze terwijl ze op haar horloge keek.
‘Kom maar even mee naar binnen dan kunnen we wat rustiger praten’.
Dat liet ik mij geen twee keer zeggen.

Ze was best mooi Corrie. Ze had donkere lang golvende haren tot aan haar schouders en stralende ogen die inderdaad verder leken te kunnen kijken dan op het eerste gezicht nodig is. Ik voelde me meteen op mijn gemak.
Haar huisje zag er gezellig uit en toen we door het gangetje voorbij de keuken liepen kwamen we in de bijkeuken terecht wat diende als haar naaiattelier. Overal boekenplanken met stoffen in allerlei kleuren. Op de ronde tafel midden in de kamer stond een witte naaimachine, een koffiekan en een vaas met gele bloemen. Op een bijzettafeltje allerlei bakjes met knopen, spelden, ritsen, dopjes, speldekussens, garen en klosjes.
Een geel meetlint hing losjes over een wit stoeltje.
‘Ga maar even zitten in die fauteuill’ nodigde ze me uit.
Ik naam plaats in de oker kleurige stoel in de hoek van de kamer.
Connie dimde het licht en ja hoor daar werd hij van een plank gehaald: De glazen bol.
Ik dacht dat die alleen in sprookjes bestond, maar hier verscheen hij recht voor mijn neus.
‘Moet ik iets zeggen of vragen?’ begon ik.
‘Nee hoor ontspan je maar.’ Zachtjes legde ze haar beidde handen over de bol.
‘Ik stem me eerst af op je aura, je astrale lichaam en dan krijg ik de informatie als vanzelf door’ vevolgde Corrie.’Ik hoef me er als het ware alleen maar voor open te stellen.’
En terwijl ze haar gezicht langzaam boog leek ze zichzelf op een andere frequentie af te stemmen.
Het bleef even stil.
Toen klonk haar stem zacht maar vastberaden:
‘Het komende jaar wordt een bijzonder jaar voor jou maar ook voor de hele wereld. Het zal volledig in het teken staan van de liefde. De liefde zal ons totaal onverwacht omarmen, verwarmen en betoveren. Je zou kunnen zeggen dat ‘zij’ de macht over zal nemen.
Ze zal ons leven in beweging brengen en meenemen naar plaatsen en gevoelens
Waar we tot nu toe alleen nog maar van gedroomd hebben.
Met andere woorden: onze diep gekoesterde verlangens zullen eindelijk worden ingelost.
We staat echt aan de vooravond van een prachtige nieuw fase. Nog een klein beetje geduld.’
Buiten meende ik even het geluid van een fluitende merel te horen.
Toen werd het weer stil.
Vol verwondering wachtte ik of er nog iets zou komen.

Plots leek het of Corrie weer was terugkeerd in het hier en nu.
Ik wist niks anders te doen dan roerloos in mijn stoel af te wachten.
Toen knipte Corrie de lichten aan en zette de glazen bol weer op de plank.
‘Zo dat was het,’ sprak ze bijna nuchter, ‘ik hoop dat je er wat aan hebt.’
‘Wat aan hebt, wat aan hebt, je heb mij en de wereld zojuist een geweldig perpectief gegeven!’
‘Ik hoop met heel mijn hart dat het bewaarheid wordt’, lachte ik haar voorzichtig toe.
‘Daar hoef je niet aan te twijfelen’, glimlachte ze terug.
‘Kom, je moet nu gaan,’ vervolgde ze energiek.’t spijt me, maar er is zo vlak na oud en nieuw nog werk dat op me wacht.’
Opnieuw leidde ze me door het gangetje en bracht me naar de voordeur.
‘Oh ja, wat krijg je trouwens nog van me voor het herstellen van mijn trui?’ Sprak ik terwijl Ik naar mijn portemonnee zocht.
‘Eens even kijken’ zei Corrie. En toen verscheen het briefje weer dat de vriendelijke meneer van het kledingwinkeltje op mijn trui had gespeld.
‘Even kijken, zei ze. ‘Het is ’13 Euro 80.’
Dankbaar gaf ik haar het geld.
‘Is dat wel genoeg?’ Vroeg ik.
‘Prima.’ Antwoordde ze.
Even later liep ik met mijn trui en een nieuw leven voor de boeg blij naar huis.

Een gelukkig nieuw jaar!