Het kwam als toeval in een zucht voorbij
Ik had er wel eens vroeger van gehoord
Maar is niet menig dichter vaak gestoord
En dat leek mij dan toch weer niks voor mij.

En ook om je dan naakt te laten zien
Met alles wat er in jezelf beweegt
Totdat je hele zieltje is geleegd
Is voor de oude man wat veel misschien.

Maar als je dochter er dan toch naar vraagt
Dan kun je dat ook als een teken zien
Om toch tot iets te komen heel misschien
En blij zijn dat dat je geest wordt uitgedaagd.

Dus stoei ik met de jambe en trogee
En hoor mijn hersens kraken in mijn kop
Nog even en dan schreeuwt mijn alles stop
Want goede God dit valt toch nog niet mee.

Maar net als Shakespeare zet ik toch maar door
Al doen mijn hersens hemeltergend zeer
Ik leg het bijltje er nog niet bij neer
Kom op zeg ik vooruit ik ga er voor!

Ik lijm de regels rijmend aan elkaar
Ondanks dat ik ook zoveel niet echt weet
Wat dierbaar is te makkelijk vergeet
Maar stiekum krijg ik het toch voor elkaar.

En leent mijn resultaat zich voor een lied
Gezongen door een willekeurig koor
Of stelt mijn dichten toch niet zoveel voor
Ook dat weet ik dan ook zonet nog niet.

Maar dankbaar ben ik volop voor het kind
Dat ie'dre ochtend opstaat vol van vreugd
Dit alles doet de oude dichter deugd
Zijn dochter die thans haar bestemming vindt.

Sinds de actieradius van mijn leven een stuk korter is geworden kom ik herhaaldelijk op dezelfde plekken en passeer ik dezelfde huizen.
Ik heb sinds een aantal maanden een min of meer vaste route naar het centrum van het dorp.
Het is een klein dorp dus er kan in feite niet veel fout gaan. Je komt er altijd.
Het begin neem ik altijd hetzelfde maar eenmaal aangekomen aan de ander kant van de weg die onze wijk scheidt van de andere wijken laat ik eerlijk gezegd de stand van de zon bepalen hoe ik loop.
Ik kijk of de straat of het pad dat voor me ligt helemaal vrij is van schaduw en dat is voor mij een teken om dan die route te nemen.
Ik ben verzekerd van het zonnetje op mijn gezicht en naar ik begrepen heb wordt ik dan automatisch voorzien van de in deze tijd zo broodnodige vitamine D.
(dat ik zelf inmiddels corona heb gehad hang ik maar niet aan de grote klok).

Zoals gezegd kom je altijd op een of andere manier in het centrum van het dorp terecht waar steeds meer winkels leeg staan en waarvan ik nu precies weet, omdat ik nu nagenoeg dagelijks wandel, wanneer de groenteboer er staat (op dinsdag), de visboer er is (woensdag, vrijdag en zaterdag), dus 3 mogelijkheden om een broodje haring te halen en dan heb je nog de vrijdagmarkt maar die is me in feite iets te druk.

In het dorp staan inmiddels heel wat winkelpanden leeg vanwege de crisis en als er uiteindelijk weer eens een winkelpand bezet wordt is het door de zoveelste kapper.
Hoeveel kappers heeft een dorp eigenlijk nodig?
Zelf ben ik al maanden niet meer na de kapper gegaan. Een tijdje terug heeft een vriendin mij aan de achterkant geknipt en de voorkant doe ik zelf nadat ik in de douche of is het onder de douche ben geweest en mijn haren nog nat zijn.
Ik geloof dat ik ‘de bloempot techniek’ hanteer, dus alles min of meer op een rechte lijn afknip.
Ik hou als ondergrens mijn wenkbrauwen aan. En als mijn haar dan opgedroogd is en ik kam het een beetje dan ziet het er naar mijn idee best aardig uit.

Nadat ik, zoals ik al eerder verteld heb, in het dorp een boodschap heb gedaan slenter ik weer naar huis met de zon dus als mijn gids.
Op een of andere manier kom ik wel altijd langs een bepaald huis. Een huis dat ik ook wel mooi vind liggen en dat een zekere aantrekkingskracht op me heeft. Het ligt op een hoek en het heeft een leuke uitbouw. Daar kan ik mooi mijn studiootje maken denk ik dan of die Steinway plaatsen die ik tegen die tijd heb.
Een paar weken geleden viel me op dat toen ik een vluchtige blik naar binnen wierp in dat huis dat er een oudere man in de hoek van de woonkamer zat.
En tegenover hem stond een enorme tv, die volgens mij op de sportzender was afgestemd.
De oude man maakte een min of meer roerloze indruk en zag mij niet want hij zat met zijn rug naar het raam.
De volgende dag aan het eind van mijn wandeling trof ik hem weer aan in die zelfde fauteuil.
En de tv op de sportzender. Ja nu kon ik het goed zien: er was wielrennen op tv.
De dagen en weken daarna trof ik iedere keer als ik van het dorp terug kwam opnieuw de man in dezelfde roerloze positie maar ook stond telkens de tv afgestemd op de sportzender die een of andere (of misschien was het wel steeds dezelfde) wielerwedstrijd uitzond.

Het zette me gek genoeg toch aan het denken.
Zou de man alleen leven? Zou hij de hele dag in die stoel zitten en naar de TV kijken?
Zou hij nog iets anders in zijn leven hebben?
Had hij of een vrouw of huisdieren?
Bijna iedereen in dit dorp lijkt een hond te hebben. Of is dat sinds de crisis?
Ik zie ze 's ochtends allemaal voorbij lopen met hun aandacht niet voor hun huisdier maar volledig op hun mobieltje gericht alsof daar ieder moment de voor hen winnende uitslag van de staatsloterij kan verschijnen. Of dat er dan toch plotsklaps de ideale partner voor hen uit de mobiele telefoon tevoren springt.

Ik dacht als ik nou eens probeer contact te maken door bijvoorbeeld een keer aan te bellen
Dan zou ik denk ik al snel aanvoelen wat voor soort persoon deze oude man was.
Ik bedacht dat ik aan zou bellen met een of ander lulverhaal over een dorpsactie betreffende verborgen eenzaamheid ten tijde van covid of zoiets.
En dat ik hem dan zou vragen of hij zich betrokken voelt bij het dorp bij zijn omgeving en of hij misschien nog daarin actief zou willen zijn, en of hij nog ideeen, suggesties, behoeftes had bla bla bla.

Ik heb het drie keer geprobeerd maar telkens nadat ik gespannen had aangebeld bleef het angstig stil in het huis. En als ik dan wegliep zag ik de oude man weer roerloos zitten. Starend naar de tv, naar de wielerkoers.

Gek genoeg gaat zo iets een eigen leven leiden.
Wie is die man? Wat is er aan de hand? Moet ik misschien iets doen? Totaal onbelangrijk natuurlijk maar als zo iets eenmaal tussen je oren gaat zitten laat het je gek genoeg niet meer los.
Weet je wat, dacht ik, ik ga met hetzelfde verhaal bij zijn buren aanbellen en dan vraag ik terloops naar de man. Wie weet kom ik dan wel wat over hem te weten.
Zo gezegd zo gedaan.

De Linkerburen: ‘Nee we hebben helemaal geen contact met hem, hij woont hier al jaren maar we hebben hem nog nooit gesproken. Hij doet volgens ons geen vlieg kwaad maar hier op straat hebben we hem nooit gezien, hij komt de deur de zelden of nooit uit.’
De rechterburen waren vluchtelingen uit Syrië en hadden onlangs hier een huis toegewezen gekregen. Althans dat wisten ze me met handen en voeten duidelijk te maken.
Ja ik was blij voor hen maar met mijn speurtocht naar het wel en wee van de oude man kwam ik natuurlijk geen stap verder.

Op een gegegeven moment liet ik het weer los en verdween het hele verhaal uit mijn vizier en uit mijn hoofd.
Inmiddels liep ik ook wat andere routes en passeerde ik een aantal weken het huis niet meer.
Nee, ik dacht er eigenlijk nooit meer aan.
Tot vanmiddag.

De zon had zich denk ik voorgenomen mij ‘de oude route’ te laten lopen.
En eerlijk gezegd was ik er totaal niet op bedacht. Maar plots stond ik weer voor het mooie hoekhuis met de uitbouw en kon ik niet anders dan een nieuwsgierige blik naar binnen werpen.
Zag ik het nou goed?
Ik liep het huis voorbij en nog een keertje terug om het van de andere kant te kunnen zien.
Nee, ja, mijn vermoeden was juist. Het was inderdaad waar.
Tegenover de oude man waar voorheen niets stond, stond nu een precies dezelfde fauteuil.
En in die fauteuil zat een oudere, volgens mij charmante dame. Op het salontafeltje voor hen stonden twee kopjes en twee schoteltjes met op ieder schoteltje een vrolijk gebakje.
Ja de oude man zo te zien stemde me blij.
De tv stond nog steeds op wielrennen.

Wie mist Wie

Als ik het niet meer weet
en als jij het niet meer voelt
Als ik nauwelijks begrijp
hoe dit ooit is bedoeld

Als de dromen zijn verloren
die ons ooit hebben omarmd
en er nauwelijks nog iets over is
van wat ons hart ooit heeft verwarmd

Als de vragen blijven komen
en het antwoord alsmaar niet
en als alles wat ons nu verbindt
wordt gekleurd door verdriet

Als je niet meer kunt vertrouwen
en je hoofd een doolhof is
vraag ik me af
waarom je mij dan zo mist

Dit is geen liefde
Dit is een spel
Dit is niet de hemel
dit wordt een hel
en als dit dan niet het antwoord is
rest mij de vraag/vraag ik mij af
Nu dat ik je niet meer zie
Wie mist wie

Als er stormen blijven woeden
en het nooit meer windstil is
Als er bladeren verwelken
zelfs als het hartje zomer is
Als je niet meer kunt vergeven
en de passie niet meer voelt
Vraag ik me af
hoe die tranen zijn bedoeld

refr.

Kijk maar niet meer om
Loop maar door
Wat er ooit was
Daar kopen we nu niks meer voor
Laat het maar gebeuren
wat het ook mag zijn
Laten leven, ooit vergeven
Ver voorbij de pijn

Dit is niet de hemel
Dit wordt een hel
en als dit dan niet het antwoord is
rest mij de vraag, vraag ik mij af
Nu dat ik je niet meer zie
Wie mist wie?

NOOIT MEER, BIJ JOU VANDAAN

Als de tranen in je ogen staan
en de wereld je verwart
Als je niet meer weet
waarheen te gaan

Kom dan bij mij, kom dan bij mij

Als ’t overdag al donker wordt
terwijl de zon nog volop schijnt
en ’t in je hoofd ’n doolhof is

Kom dan bij mij, kom dan bij mij

Dan zal ik je groeten als ’n vorst
maak ik je het beste in je los
Laat ik je nieuwe wegen zien
voorbij je horizon

Ben ik je baken in de nacht
die in de verte op je wacht
Laat ik de lichtjes voor je aan
en ga ik nooit meer… bij jou vandaan.

Als de boom ooit weer in bloei zal staan
en de storm je niet meer deert
en je dan als vanzelf weer je weg zult gaan

Kom dan bij mij, kom dan bij mij

Dan zal ik je
Groeten als ’n vorst
maak ik je het beste in je los
Laat ik je nieuwe wegen zien
voorbij je horizon

Ben ik je baken in de nacht
die in de verte op je wacht
Laat ik de lichtjes voor je aan
en ga ik nooit meer… bij jou vandaan.

‘ t is het hoogste puntje van ons land
je kunt er niet veel verder
Ze hebben er niet eens een strand
Maar de zee kun je er zien

Kleine huisjes aan de dijk
Waar echte mensen wonen
Meeuwen aan de horizon
Je ziet ze gaan en komen

Een kerkje en een kruidenier
Lijkt het enige vertier

En dan vraag ik me wel af
Gebeurt er wel eens wat...
In Moddergat

Schapen grazen onverstoord
Aan lands groene dijken
De wind die jaagt de golven op
Die voor niemand zullen wijken

‘ t witte wasgoed wappert in de wind
daarnaast het speelgoed van een kind

En dan vraag ik me wel af
Gebeurt er wel eens wat
Daar aan ‘ t wad
In Moddergat

Maar voor wie er ooit naar toe mocht gaan
En die ‘ t bijna was vergeten
De rust die ooit verloren leek
Blijkt hier nog te bestaan

De waddenzee heeft alle tijd
Vanaf vandaag tot in de eeuwigheid

Michel Angelo

Eerst was er een steen
Ruw en ongeschonden
Eerst was er ‘t niets
Enkel een idée

En waar de ander het niet ziet
Voor wie het blijft verborgen
Beitel jij een wonder
Door je erheen te slaan

Michel Angelo
Engel van jouw tijd
Menig mooie ziel
Heb jij uit zijn steen bevrijdt
Michel Angelo
Zonder woorden
Schreef jij je verhaal
Voor de eeuwigheid

Een tombe voor de kerk
Een borstbeeld van een koning
Een fresco van ‘n Medici
Die je maar amper kent

Alles tegelijk
Voor een handje vol dukaten
Werkend onder druk
Ja zo ben jij het gewend

De sixtijnse kapel
De trots van Rome
David in Florence
Daar buiten op het plein
Jaren na vandaag
Zullen er mensen voor je komen
Lang nadat ik er
Allang niet meer zal zijn

Michel Angelo
Engel van jouw tijd
Menig mooie ziel
Heb jij uit zijn steen bevrijdt
Michel Angelo
Zonder woorden
Schreef jij je verhaal
Voor de eeuwigheid

Van lust naar liefde
van macht naar respect
van angst naar vertrouwen
in het einde van 't gevecht

Van een wereld vol met vragen
naar een leven zonder pijn
't een kan 't ander
en de ander kan de een zijn

Van het landen naar 't vliegen
van het duister naar de zon
van een doolhof vol verlangen
naar de stilte van de bron

Van een dolgedraaide aarde
tot een vredig samenzijn
het een kan het ander
en de ander kan de een zijn

Alles ligt zo dichtbij
de ene en de andere kant
Alles woont in mij
Je hoeft niet ver te gaan om ver te komen
Droom en leef
Je eigen dromen

Van de droogte naar het water
van de bodem naar de top
van 't verleden naar 't later
en 't alsmaar hogerop

Van een afgesloten leven
naar een eeuwig samenzijn
't een kan 't ander
en de ander kan de een zijn.

Ik ben van de week bij een waarzegster geweest.
Nou ja, ze is eigenlijk geen waarzegster maar een naaister. Nee een kleermaakster moet je zeggen. Ze herstelt kleren die daarvoor gebracht worden bij het vooroorlogse kledingwinkeltje in ons dorp.
De vriendelijke meneer achter de toonbank kende mij van de muziek zei hij, terwijl hij mijn naam op ‘t papiertje krabbelde en op mijn trui spelde.

Een paar dagen later een appje van Corrie de kleermaakster: ‘Beste meneer, er zitten ook gaatjes in uw trui. Wilt u dat ik die ook repareer?’ ‘Nou natuurlijk, heel graag Corrie! ‘Appte ik haar terug.
Corrie bleek niet ver van mijn huis te wonen en na het weekend kon ik mijn herstelde trui gewoon bij haar thuis ophalen. Tot zover niks geks.

Op de stoep bij de voordeur van haar huis raakten we een beetje aan de praat over de spannende en onvoorspelbare tijd waarin we leven.
‘Maar daar heb ik zelf helemaal geen last van’ zei Corrie. ‘Althans niet van het onvoorspelbare, dat regel ik zelf wel.’
‘Hoezo dat dan?’ vroeg ik haar. ‘Nou van kinds af aan heb ik een gave. Ik kan in de toekomst kijken en die voorspellen.’ Vertelde Corrie.’ En zodoende weet ik wat er gaat gebeuren en kan ik me daar ook prima op instellen.’
Nou ik maar meteen m’n brutale standje op gezet: ‘Kun je dat ook voor andere mensen?’
‘Wat bedoel je?’ ‘Nou hun toekomst voorspellen.’ ‘Jazeker’ antwoorde ze .
‘Zou je misschien ook ooit eens een kijkje willen nemen in onze nabije toekomst?’ Vroeg ik haar voorzichtig.’ ‘Alles is door die crisis zo onzeker geworden, je weet nauwelijks meer wat er boven je hoofd hangt. En zeker bij ons in de cultuur sector.’
‘Ik wil je er desnoods voor betalen. Zeg het maar.’
‘Oh het kan nu wel even’, zei ze terwijl ze op haar horloge keek.
‘Kom maar even mee naar binnen dan kunnen we wat rustiger praten’.
Dat liet ik mij geen twee keer zeggen.

Ze was best mooi Corrie. Ze had donkere lang golvende haren tot aan haar schouders en stralende ogen die inderdaad verder leken te kunnen kijken dan op het eerste gezicht nodig is. Ik voelde me meteen op mijn gemak.
Haar huisje zag er gezellig uit en toen we door het gangetje voorbij de keuken liepen kwamen we in de bijkeuken terecht wat diende als haar naaiattelier. Overal boekenplanken met stoffen in allerlei kleuren. Op de ronde tafel midden in de kamer stond een witte naaimachine, een koffiekan en een vaas met gele bloemen. Op een bijzettafeltje allerlei bakjes met knopen, spelden, ritsen, dopjes, speldekussens, garen en klosjes.
Een geel meetlint hing losjes over een wit stoeltje.
‘Ga maar even zitten in die fauteuill’ nodigde ze me uit.
Ik naam plaats in de oker kleurige stoel in de hoek van de kamer.
Connie dimde het licht en ja hoor daar werd hij van een plank gehaald: De glazen bol.
Ik dacht dat die alleen in sprookjes bestond, maar hier verscheen hij recht voor mijn neus.
‘Moet ik iets zeggen of vragen?’ begon ik.
‘Nee hoor ontspan je maar.’ Zachtjes legde ze haar beidde handen over de bol.
‘Ik stem me eerst af op je aura, je astrale lichaam en dan krijg ik de informatie als vanzelf door’ vevolgde Corrie.’Ik hoef me er als het ware alleen maar voor open te stellen.’
En terwijl ze haar gezicht langzaam boog leek ze zichzelf op een andere frequentie af te stemmen.
Het bleef even stil.
Toen klonk haar stem zacht maar vastberaden:
‘Het komende jaar wordt een bijzonder jaar voor jou maar ook voor de hele wereld. Het zal volledig in het teken staan van de liefde. De liefde zal ons totaal onverwacht omarmen, verwarmen en betoveren. Je zou kunnen zeggen dat ‘zij’ de macht over zal nemen.
Ze zal ons leven in beweging brengen en meenemen naar plaatsen en gevoelens
Waar we tot nu toe alleen nog maar van gedroomd hebben.
Met andere woorden: onze diep gekoesterde verlangens zullen eindelijk worden ingelost.
We staat echt aan de vooravond van een prachtige nieuw fase. Nog een klein beetje geduld.’
Buiten meende ik even het geluid van een fluitende merel te horen.
Toen werd het weer stil.
Vol verwondering wachtte ik of er nog iets zou komen.

Plots leek het of Corrie weer was terugkeerd in het hier en nu.
Ik wist niks anders te doen dan roerloos in mijn stoel af te wachten.
Toen knipte Corrie de lichten aan en zette de glazen bol weer op de plank.
‘Zo dat was het,’ sprak ze bijna nuchter, ‘ik hoop dat je er wat aan hebt.’
‘Wat aan hebt, wat aan hebt, je heb mij en de wereld zojuist een geweldig perpectief gegeven!’
‘Ik hoop met heel mijn hart dat het bewaarheid wordt’, lachte ik haar voorzichtig toe.
‘Daar hoef je niet aan te twijfelen’, glimlachte ze terug.
‘Kom, je moet nu gaan,’ vervolgde ze energiek.’t spijt me, maar er is zo vlak na oud en nieuw nog werk dat op me wacht.’
Opnieuw leidde ze me door het gangetje en bracht me naar de voordeur.
‘Oh ja, wat krijg je trouwens nog van me voor het herstellen van mijn trui?’ Sprak ik terwijl Ik naar mijn portemonnee zocht.
‘Eens even kijken’ zei Corrie. En toen verscheen het briefje weer dat de vriendelijke meneer van het kledingwinkeltje op mijn trui had gespeld.
‘Even kijken, zei ze. ‘Het is ’13 Euro 80.’
Dankbaar gaf ik haar het geld.
‘Is dat wel genoeg?’ Vroeg ik.
‘Prima.’ Antwoordde ze.
Even later liep ik met mijn trui en een nieuw leven voor de boeg blij naar huis.

Een gelukkig nieuw jaar!

Liefde is een bloem die opengaat
Een oude vriend die plotseling voor je staat
Dat wat je raakt in een gedicht
T’is de lentezon op jouw gezicht

Liefde is jouw armen om me heen
Terwijl je zachtjes zegt
Je bent mijn nummer één
Je met je ogen naar me lacht
En bij me blijft, de hele nacht.

Toe wees maar stil, er komt een tijd
Dan zijn wij van die oude pijn bevrijd
Dan zijn wij tweeën samen één
Één voor altijd, een en al. Al-één.

Liefde is de blijdschap van een kind
T’is de merel gedragen door de wind
‘T is mijn vuur dat eeuwig voor je brandt
En keer op keer, naar jou verlangt.

Toe wees maar stil, er komt een tijd
Dan zijn wij van die oude pijn bevrijd
Dan zijn wij tweeën samen één
Één voor altijd, een en al al-één.

Dan zijn wij tweeën samen één
Één voor altijd, een en al al-één
Één voor altijd, een en al al-één.

Neem me mee
Neem me in jouw armen mee
Naar een land hier ver vandaan
Waar alle vogels mogen vliegen
En geen mens hen overmant
Waar ik schaamteloos mag scheiden
Van de weg van mijn verstand

Neem me mee
Neem me in jouw armen mee
Naar een wereld over zee
Nee ik heb al lang geen antwoord meer
Op wat me wordt gevraagd
Ik ken enkel nog de storm
Die 't vaste land heeft weggevaagd

Neem me mee
Neem me in jouw armen mee
Ver voorbij de oceaan
Nee ik hoef niet meer te horen
Wat ik ergens al lang weet
Ik wil enkel nog op reis
Als je je vleugels niet vergeet

Neem me mee
En ik streel je haren
Neem me mee
En ik kus jouw gezicht
Neem me mee
Laat me maar verdwalen
Want in 't holst van de nacht
Vind ik op de tast
Vanzelf weer
Het vanzelf weer
Vanzelf weer...
Het licht.

Zing nog eens ‘n liedje
Over hoe ‘t ooit begon
Hoe je naar me verlangde
En zo mooi over me zong

Zing nog eens ‘n keertje
Over dat laaiend vuur
Over die warme nachten
Tot aan ‘t ochtend uur

Zing nog eens ‘n liedje
over jou en over mij
Maak me nog eens één keer
Zo onvoorwaardelijk blij

Laat me nog eens weten dat je toch nog om me geeft
En dat ergens boven alles uit
De Liefde eeuwig leeft

Want de jaren gaan zo snel
en de wereld wordt steeds vreemder
En ergens aan de horizon doemt het avondland

Ik zou je willen vragen
Wacht beslist niet langer
Maar neem me in gedachten nog één keer bij de hand
Nog één keer, nog één keer
Neem me in gedachten nog één keer bij de hand.

Zing nog eens een keertje
Over onze eerste reis
Nee we gingen niet naar Londen
We gingen naar Parijs
Uren samen dwalen over de Champs Ellysee
En alles wat van Frankrijk was namen we voor altijd mee

Zing nog eens een liedje
Voor wanneer het niet meer gaat
En de trein naar voor altijd
Op mij te wachten staat
Laat me nog eens weten dat je toch nog om me geeft
En dat ergens boven alles uit
Liefde eeuwig leeft.

Als de bloemen weer in bloei gaan staan
En je hoort de vogeltjes weer fluiten
‘t zonlicht door de ramen valt
Dan stap ik weer naar buiten

Geef ik al wat donker was
Over aan in ‘t verleden
Geef ik me weer vol goede moed
Over aan het heden

En dan droom ik weer van liefde
Van een nieuwe kans
droom ik over van jou en mij
En van die liefdes dans

Oh Lente kom, lente kom
Lente kom terug
Lente kom, lente kom
Lente kom vlug

Als het buiten langzaam warmer wordt
de winter is verdwenen
De dagen al weer langer zijn
De eerste krokus is verschenen

Hang ik mijn zware winterjas
Voor ‘n tijdje uit het zicht
Neem ik afscheid van het donker
Verwelkom ik het licht

En dan droom ik weer van liefde
Van een nieuwe kans
droom ik over jou en mij
En van de liefdes dans

Oh lente kom, lente kom
Lente kom terug
Lente kom, lente kom
Lente kom vlug

Dan ruik ik de seringen
En het jonge gras
Geniet ik weer van al die dingen
Zoals ‘t vorig jaar ook was

Je kunt niet alles weten
Ook al wil je nog zo graag
De antwoorden van morgen
Ze horen niet bij vandaag

Je kunt niet alles weten
Ook al doet het je zo’n zeer
Vandaag is vandaag
En morgen…
Zien we morgen dan wel weer

Je kunt niet alles weten
D’r is nog zoveel niet gezegd
Er is nog zoveel te onthullen
Er moet nog zoveel uitgelegd

Je kunt niet alles weten
Ik besef het meer en meer
Vandaag is vandaag
En morgen…
Zien we morgen dan wel weer.

Als je werkelijk iets wilt vinden
Zoek dan niet langer
Als je werkelijk iets wilt krijgen
Vraag dan niks meer

Als je echt ergens wilt komen
Beweeg je dan niet langer
Als je werkelijk iets wilt weten
Vraag dan niks meer

't Is nooit te laat
om een nieuw begin te maken
nooit te laat
voor een vriendelijk gebaar
't Is nooit te laat
om de oude strijd te staken
En te geloven in een toekomst met elkaar.

't Is nooit te laat
Om ‘t verleden los te laten
't Is nooit te laat
de oude pijn te laten gaan
Het is nooit te laat
Om een ander te vergeven
En vanaf nu een nieuwe weg te gaan

Een ieder die ik ken heeft zijn fouten nu en dan
In feite is er niemand die echt zonder kan
Want het leven moet je leren
Door vallen en op te staan
Zoals ik en zoals zij
Maar klim je uit het diepste dal
Dan voel je je weer vrij

't Is nooit te laat om te kiezen voor de liefde
Nee nooit te laat
Voor het allerhoogste doel
't Is nooit te laat om je beste ik te leven
En te vertrouwen
Op de weg van je gevoel.

't Is nooit te laat

Zou het waar zijn dat ie me kent?
Dat ie het weet en niet vergeet
Zo af en toe te komen
Vanmiddag misschien
Zodat we elkaar weer eventjes
Zullen zien

Hij woont niet hier
Hij woont niet daar
Daar waar de wind waait
Daar gaat hij naar
Kent geen bezwaren
Heeft amper een doel
Hij volgt gewoon z’n eigen gevoel

Hij kijkt op
En ik kijk om
Hij kijkt me aan
En ik blijf staan
Daar is ie weer die ouwe kerel
Denkt m’n vriendje de Merel

Kennelijk vind ie net reuze fijn
Zo nu en dan is eventjes hier te zijn
Hij zit dan op ‘t stoepje
Vlak voor het raam
Met zijn twinkelende oogjes
Staart hij me aan
Alsof hij zeggen wil;

Ik weet wie jij bent
Heb je van het begin af aan
In alles herkent
Ik zoek je op
Zodat je weet
Dst ik je nooit meer vergeet
En oh…

Is het niet raar dat ik denk dat die merel
Mijn vader in de hemel is
En als ik me niet vergis
Laat hij me weten dat het goed met hem gaat
Dat hij zo vrij is als een vogel
En dat de hemel echt bestaat

Kleine vriend
Het moet gezegd
Ben zowaar al aan je gehecht
Kijk al weer uit
Naar de volgende keer
Kom je morgen
Kom je morgen
Merel kom je morgen weer
Hé merel
Kom je morgen weer?

Dan zet ik vast een bakje water voor je klaar

De wind waait zachtjes, streelt mijn huid
Ik loop weer naar buiten
Vanuit de verte een vrolijk geluid
't zijn de vogeltjes die fluiten

En ik lach naar het leven en groei naar het licht
En vanachter de wolken verschijnt jouw gezicht
En ik geef me over aan al dat wat is
En ik voel dat het leven een wonder is
Voel dat het leven een wonder is.

Van achter de gordijnen wenkt de zon
Toe kom met me spelen
Wees maar niet bang voor het hoe en waarom
Ik zal mijn warmte met jou delen

Vanuit de verte glimlacht de maan
Ze zegt: ga nu maar slapen
Voor vandaag genoeg gedaan
Morgen is voor later

En ik lach naar het leven en groei naar het licht
En vanachter de wolken verschijnt jouw gezicht
En ik geef me over aan al dat wat is
En ik voel dat het leven een wonder is
Voel dat het leven een wonder is.

Wie spreekt er nog de waarheid
Van wie kun je op aan
wat als het straks donker wordt
Wie ziet je dan nog staan

Er gaan zoveel verhalen
Er wordt zoveel beweerd
Maar intussen gaat het links en rechts
Nog steeds zo vaak verkeerd

Wat als je niet meer op het grote kunt vertrouwen …

Dan maar in het klein
Dan maar met elkaar
Dan maar veilig schuilen in de armen van mijn lief
Dan maar samen zingen met vrienden in de nacht
Hopend dat er ergens, aan het einde van het donker,
Vrede wacht. (De vrede wacht)

Dan zaaien we een bloempje
Dan Planten we een boom
maken dat wat klein is
Weer bijzonder en gewoon

Dan leven we weer samen
Met alles om ons heen
Wordt iedereen gedragen
is niemand meer alleen

Dan verbranden we de wapens
Samen met ‘t geld
Dan is enkel liefde,
Al wat er er nog telt,
al wat er nog telt.

Laten we het simpel houden
Zonder veel gedoe
Gedoe is zo omslachtig
Gedoe dat maakt zo moe

Laten we het simpel houden
Er wordt al veel te veel gezegd
En hoe meer er wordt gesproken
Hoe meer er dient te worden weerlegd

Ik herken jou
aan de blik in je ogen
Aan je grenzeloos vermogen
Om het simpel te houden
Recht door zee te gaan
en zonder al die vragen
met me mee te gaan

Laten we het simpel houden
Voor ons eigen hart
Voor onze ziel en zaligheid
Die zo vaak al is verward

Laten we het simpel houden
Nu dat het nog kan
In het oog van de orkaan
Merken wij er toch niets van
Van de turbulentie, en van de brute kracht
Van hunkering naar aandacht, hunkering naar macht

Laten we gaan dansen in de regen
Springen in de plas
Niets of niemand houdt ons tegen
Gewoon zoals het vroeger was

Laten we gaan voetballen op het veldje
onder de lente zon
met alle kinderen uit de straat
gewoon zoals het vroeger ooit begon

Maar laten we laten we
Laten we het simpel houden

Kom op en doe de deuren open
En toon je nieuw gezicht
Laat het verleden lopen
Groei maar naar het licht

Er is echt niet veel veranderd
Behalve in hoe je denkt
Je ogen zijn geopend
Je ziel die is gewenkt

Ja wij zijn kinderen van de sterren
Hoeven echt niet eeuwig bang te zijn
En ook al komen wij van verre
We zijn simpel onderweg
Naar huis

Kom op en laat de tranen vloeien
Totdat er niks meer valt
Het is jou eigen regen
Op het ontgonnen land

We mogen buiten spelen
Totdat het donker wordt
Er mogen wonden helen
Als getuigen van het lot

Ja wij zijn kinderen van de sterren
Hoeven echt niet eeuwig bang te zijn
En ook al komen wij van verre
We zijn simpel onderweg
Naar huis

Daar in niemandsland waar je niets meer hoeft te wezen
Daar in niemand waar je niemand hoeft te zijn
Daar waar verhalen in stilte worden geschreven
Daar waar de adem los komt van de pijn

Daar in niemandsland waar je niet meer hoeft te spreken
Daar in niemandsland waar alles lijkt gezegd
Daar waar de toekomst stil staat in het heden
En de pijn van het verleden
Zachtjes wordt weerlegd

Niemandsland, wereld zonder grenzen
Niemandsland, eiland in de tijd
Niemandsland, toevluchtsoord voor mensen
Ik zoek haar op
En weet me weer bevrijd

Daar in niemandsland dansen de profeten
Samen hand in hand, rondom het heilig vuur
Daar wil echt niemand van eigen wijsheid weten
Klinkt vanuit adem een lied op den duur

Refr.

Daar in niemandsland, spreekt Hij zonder woorden
Over grenzen va een tijdelijk bestaan
Daar blijkt echt niemand ooit te zijn verloren
Daar kan iedereen zo naar binnen gaan

Refr.

Voor mijn huis ligt een vijver nou ja het is eigenlijk groter dan een vijver, kleiner dan een ven.
En natuurlijk veel kleiner dan een meer. Er bestaat eigenlijk geen goede naam voor want als je vijver zegt kan het ook een watertje in je voor of achtertuin zijn maar de vijver voor mijn huis is echt behoorlijk. s’Winters wordt er op geschaatst dus dat zegt toch wel wat over de vijver.
Ik gebruik dit woord maar bij gebrek aan beter.
Vaak ga ik als er maar een klein zonnetje oppiept een stuk wandelen en dan vaak even naar het dorp om iets futiels te kopen. Het is meer dat ik een doel heb dan dat het noodzakelijk is.
Toen ik nog de stappenteller gebruikte kwam ik uit op zo’n 7.000 stappen heen en terug dus dat was altijd genoeg om mijn geweten te sussen.
Maar die stappenteller gebruik ik niet meer. Weer iets erbij waar ik iets mee moet wat aan me zeurt enz.
Ik wil juist minder erbij. Ja hoe minder hoe liever, echt waar.
Als ik mijn huis uit stap loop ik dus min of meer langs de vijver.
En soms zit daar dan een enkele jongen te vissen.
Vaak zie je ook niemand. De meeste mensen zijn waarschijnlijk toch nog steeds naar hun werk(of zitten thuis te Netflixen).
Maar ook dat vind ik niet erg. Hoe rustiger hoe liever.
Maar deze keer zat er ook een jongen te vissen aan de waterkant.
En ik heb er echt niet altijd zin in maar dit keer gooide ik eens een balletje op.
Een hengeltje uit kan je ook zeggen.
‘Willen ze een beetje bijten?
Ja en dan moet je maar weer afwachten of de jongeman antwoordt of hij hapt
Of je zogezegd beet hebt.
Vaak zijn ze behoorlijk in zichzelf gekeerd en hebben ze geen zin in die zogenaamd leuke opmerking van een passerende senior.
Maar dit keer was de jongen aanvankelijk een beetje schuchter, maar niet veel later ontdooide hij.
“Ik vis op karpers nee ik gebruik geen dobber en ik vis niet met ‘n aardappel maar met maaien’
Ik wenste hem veel succes en vervolgde mijn weg naar het dorp alwaar ik een pak havermout
en een bakje walnoten kocht om daarna slingerend mijn weg terug naar huis te gaan.
Dit was ongeveer ruim een uur nadat ik de ‘karperjongen’ had gesproken.
Toen ik mijn huis weer naderde was hij net bezig zijn spullen op te ruimen.
En waar op de heenweg ik hem aansprak begon hij nu als eerste tegen mij te vertellen.
‘Ja er zitten nog maar 20 karpers hier in de vijver . Eerst waren het er nog honderd maar sinds er hier gebaggerd is zijn er een hoop verdwenen. Gisteren heb ik er nog een gevangen.
‘Heb je een foto?’ Vroeg ik hem nieuwsgierig.
Meteen haalde hij de nieuwste I phone uit zijn zak en toonde mij trots de foto’s van het oerbeest.
‘Ik denk dat ik vanavond maar weer ga’ zei hij ‘Nu wil het even niet maar je hebt kans dat het vanavond stukken beter gaat’. Nou dat hoopte ik voor hem.
De ontmoeting met ‘de Karperjongen’ bracht mijn gedachten terug naar mijn eigen jeugd. Toen ik ongeveer net zo oud was als de Karperjongen en wel eens ging vissen met mijn vriend Toon.
Toon was een echte visser. Daarmee bedoel ik dat hij alles voor mekaar had. Allemaal mooie hengels met precies de juiste zelfgemaakte tuigjes. Het juiste dobbertje, de juiste dikte van de snoeren 12 honderste voor de voorntjes en wat was het voor de karper? 21 honderste?
Een stuk dikker dus.
Als Toon ging vissen klopte alles. Zelfs de bandenspanning van zijn fiets en de lunchbox met de lekkere broodjes.
Ik was natuurlijk geen visser, maar ik vond het wel leuk om met Toon mee te gaan.
En ja ik had ook een hele mooie telescoop hengel voor mijn verjaardag gekregen.
Waar is die in vredesnaam gebleven?

We reden 's ochtends bij dag en dauw vanuit Uden naar Mariaheide en sloegen ons kamp op bij
De visvijver aldaar, ‘het Ven’ geheten. Maar dit was weer een tien malen grotere vijver dan de vijver voor mijn huis.
Zie je, het werkt verwarrend.
Dit ven ,want dat was het eigenlijk, lag prachtig verscholen in een soort oerbos.
Een en al groen. Mooie oude bomen, beschutting, echt een idyllisch plekje.
Dat bestaat natuurlijk allang niet meer. Er is natuurlijk een nieuwbouwwijk voor in de plaats gekomen met diezelfde naam.
Maar goed, Toon en ik zouden die dag op karper gaan vissen. Ik met mijn nieuwe telescoop hengel en Toon met God mag weten wat allemaal niet voor prachtig vis materiaal.
Mijn vriend hielp mij ook met mijn geklungel(tuigje maken, aas eraan doen, lokvoer uitstrooien) en niet lang nadat we waren aangekomen bij ‘het Ven’ stonden onze dobbers al mooi trots rechtop in het spiegelende water. En vol tevredenheid en zonder nog iets anders te willen waren we een met dat moment.
Als je op karper vist moet je geduld hebben. Dat kan soms wel uren duren.
Maar als het meezit heb je dan ook een joekel. Toon zat uren onverstoord op zijn viskrukje maar mij lukte dat niet. Ik was daar denk ik te onrustig voor. En na een bepaalde tijd vond ik het tijd om eens een wandelingetje te maken om het Ven. Eens te kijken bij andere vissers. Even een rondje te maken zogezegd. Midden in het ven bevond zich weer een klein dichtbegroeid eilandje zodat je nooit in een keer heel het ven kon zien. Dus bij het rondlopen zag je altijd maar een gedeelte van het mooie viswater.
Terwijl ik zo loop langs de waterkant en het was meen ik aan de achterkant van het eilandje zie ik plots een hengel door het water glijden en ook nog met een rotvaart.
Nee maar, dat is mijn hengel! Als een soort speedboot sjeesde mijn nieuwe telescoophengel door het water.
Oh oh wat nu weer?!
Ik als de sodemieter terug naar Toon die wel een oplossing wist.
Met zijn werphengel wist hij als het ware mijn hengel te vangen en die naar zich toe te trekken.
En aan mijn hengel dwz aan de haak van mijn snoer zat inderdaad een knoepert van een karper.
Echt een gigantisch beest.
‘Wat zullen we doen' vroeg Toon?
‘We nemen hem mee naar huis dan kunnen ze thuis zien wat voor enorme vis ik heb ‘gevangen’', wist ik hem stoer te verkopen.
Zo gezegd zo gedaan. Oh mijn moeder zag me aankomen
Schuin tegenover ons woonde mevrouw Beck of Bek. Een duitse mevrouw die we eigenlijk nooit hoorden of zagen. Misschien zat het in haar naam, maar zij wilde mijn buit wel klaarmaken en tevens mij uitnodigen voor een ‘feestelijke karper maaltijd’.
De volgende dag was het al zo ver en ik mocht mijn eigen vangst komen opeten bij mevrouw Bek en haar man. De tafel was gedekt als ware het een kerstdiner.
Ik kende de hele mevrouw amper.
Ja het was natuurlijk niet te eten.
De woorden van de karperjongen vlak bij mijn huis echoden in m’n hoofd: ‘Nee karpers moet je niet willen eten die hebben een hele vieze grondsmaak en trouwens ik neem nooit een gevangen vis mee ik zet ze altijd meteen terug’
‘Nee precies dat moet je niet doen’

De kleine en de grote mens - Hoger de berg op.

‘Een verhaal uit de zaal’ voorgedragen in 'de Eshof' in Hoevelaken, voorjaar 2023.

Lieve mensen van de Eshof,

Daar sta je dan, oftewel de dag waarvan je wist dat hij zou komen.
Het voelt een beetje alsof ik met de billen bloot moet.
Dat zal ik u in letterlijke zin besparen maar in geestelijke en spirituele zin
En waar het het geloof betreft voel ik me hier en nu wel verplicht om met e.e.a te komen.
En dat zal ik dan ook doen;

Laat ik beginnen met een algemene bespiegeling vanuit mijn gevoel over het geloof.
En ja dit is een zeer persoonlijk beeld en mag u meteen naar afloop als u wilt weer vergeten.

Wat is geloven eigenlijk?
Geloven is vertrouwen op iets wat je niet zeker weet.
Iets wat je aanneemt en waarvan je hoopt dat het waar is.
Als je zegt dat je iets wenst te geloven dan vertrouw je erop dat het waar is.

Er zijn mensen die zich door de eeuwen zonder aardse zekerheid hebben overgegeven aan het geloof.
Wijzen, priesters, monikken, profeten, heiligen, martelaren.

Maar het grote volk heeft
In feite nooit echte zekerheid gekregen
Ja beloftes van geestelijken van koningen van machthebbers
Die dat dan weer vaak deden om hun eigen machtspositie te handhaven.

Misschien bracht het geloof meer perspectief en hoop bij de mensen dan het harde aardse leven. Vandaar dat het misschien vaak een aantrekkelijke vluchtplaats was. Er lag immers een bonus in het verschiet in de vorm van een leven in het hiernamaals. Dat maakte het aantrekkelijk denk ik.

Het mooiste is natuurlijk als je kunt geloven met een rotsvast vertrouwen
En eigenlijk denk ik dat dat kan maar dan is er een ding voor nodig
En dat komt in beeld op het moment dat je je kleine mens, het ego
Even het zwijgen oplegt en plaats maakt voor wat ik maar even noem de grote mens
Of zoals je het vaak in spirituele boeken tegen komt het hogere zelf.

Het hogere zelf dat verder kijkt dan zijn of haar eigen kleine wereldje of belangen
Naar zijn of haar eigen tijd en belangrijker nog zijn eigen mening en gedachten.
Want die gedachten en mening zijn gebaseerf op de wereld die hij ziet die hij meent te kennen.

En daar komt ie: Het is de overgave aan dat wat je niet ziet of weet
Wat je in staat stelt om volhartig te geloven
Te geloven in en te vertrouwen op een hoger doel in een wereld of universum of zoals we hier samen zijn in God.

Het hogere zelf staat open voor dat wat groter is dan het hier en nu
Dat uitstijgt boven tijd en ruimte
Iedereen heeft een hoger zelf
Dat de mens instaat stelt zich te verbinden met de overgave.
Nee ik weet het niet zegt het hogere zelf maar ik geef me over aan het hogere doel
Dat wat ik niet kan bevatten maar waar ik op vertrouw
Het mysterie, het wonder
Ik geloof en vertrouw in het mysterie in het wonder dat leven heet.
Dat verder rijkt dan ik met mijn ogen kan zien over de grenzen van de tijd.
Dat is volgens mij geloven gebaseerd op vertrouwen en overgave.

Misschien zijn het de profeten, kunstenaars, filosofen, die van nature makkelijker kunnen vertrouwen op hun hogere zelf
Die het niet weten kunnen accepteren
Die met geduld kunnen wachten op de openbaring
Zoals Mozes die zoals in Exodus staat beschreven de berg Sinai van op gaat om daar de stenen platen te halen met daarop de geboden voor het volk van Israel.
De eerste zes dagen gebeurt er niks
Maar de zevende dag wordt zijn geduld beloont
En wordt hij meegenomen hoger de berg op om God te ontmoeten.
Het is de leider die er op vertrouwt met geduld dat het goed komt zodra de tijd daar is en die een baken een inspirator is voor zijn medemensen.
Mandela, Ghandi, Martin Luther King, Boedha, Jezus.

Dan kennen we en ken ik zeker wat ik maar even noem de kleine mens
De mens van alle dag, die het hier en nu allemaal moet doen.
Hij met zijn twijfels zijn onzekerheden en zijn vragen
De mens van nu die alles zwart op wit wil
En dan liefst nog met een verzekerings clausule
Met het recht op teruggave of ruilen

Die ken ik ook goed
De mens waarbij de twijfel de onzekerheid, de irritatie de jaloezie de kwaadheid en het vooroordeel mee reist op zijn schouder
Want laten we eerlijk zijn het is ook niet niks om op deze aarde worden gedumpt
Als kind van de sterren
Laten we zeggen dat je daarvan daan komt
En je ziel voor een zeer korte tijd hier in een lichaam mag verblijven .
Om zoals men zegt het leven te ervaren en zijn lessen te leren
De lessen van liefde van vergeving van geboorte en sterven, van het mens zijn.

En waar de grote mens het onbekende accepteerd en misschien wel omarmd
Is de kleine mens daarvan het tegenovergestelde
En ja ik ken ze beidde
Soms spreekt de een dan weer de ander
En soms moet de een de ander het zwijgen opleggen
Of moet de ander ruimte maken voor de een

Hoe zit het nou toch allemaal?
Ik heb het ooit rechtstreeks willen vragen aan Jezus
Jezus van Nazareth en hoe zou ik hem dan moeten zien?
Ja ook daar zijn natuurlijk weer eindeloos veel oorlogen over gevoerd.
Als een God? Als half mens als half God?
Als een mens geworden God?
Hoe zag hij er uit?
Mag je hem verbeelden of juist niet?
Ik weet het natuurlijk ook niet.
Maar stel dat hij een hele goede vriend is
Een vriend met kennis van leven en sterven
De mooiste leraar die je je kunt voorstellen
Die in direkt contact staat met God misschien wel God is en die het goed met mij voor heeft
Zo’n vriend moet je toch zonder angst van alles kunnen vragen
In Matheus zegt hij tegen zijn apostelen zijn vrienden:
‘Jullie hoeven niet bang te zijn’
Welnu, een aantal jaar geleden heb ik mijn vragen betreffende het geloof middels een brief aan Jezus voorgelegd.
Ik zal u zonder schaamte deze brief van een jongeling deze ochtend niet onthouden:

Beste Jezus,

Nu begrijp ik wel dat je vast heel druk bent en dat je in principe onze taal ook niet spreekt
Maar aangezien je zoveel dingen kunt die eigenlijk bovenmenselijk zijn
Zal het lezen van mijn brief in het Nederlands hopelijk ook geen probleem zijn.

Aangezien ik met betrekking tot jouw blijde boodschap met een aantal vragen zit
Dacht ik om je maar eens een brief te schrijven en je op die manier heel direkt te benaderen
In plaats van alles heel ingewikkeld uit te moeten vissen of te horen via mensen die doen
Alsof ze het allemaal goed weten.

En begrijp me ajb goed
Ik schrijf je met mijn meest mogelijke respect en genegenheid
Maar wel in alle eerlijkheid.

Daar gaan we:

Je hebt het vaak over de dag des oordeels althans dat stta in de Bijbel
De dag waarop je weer naar de aarde komt om alle dan nog in leven zijnde mensen te be en veroordelen.
Maar ook de mensen die al gestorven zijn
Dat zullen er dan wel een hele hoop zijn
Miljarden en nog eens miljarden
Is daar wel plaats voor?
Maar goed dat zien we dan wel

Nou vroeg ik me af
Of ik me ernstig zorgen moet maken
Ik heb tenslotte in jouw ogen misschien nog al wat fout gedaan

Mezelf bevredigd,
En ik wordt nog weleens bekoord door mooie vrouwen
Zij leiden mij zogezegd in bekoring.
Ook heb ik niet al mijn bezittingen verkocht en de opbrengst aan de armen gegeven
Ik heb bijv wel 5 gitaren
En meerdere keyboards, computers enz..
Ik heb een groot huis waar ik alleen woon.
Is dat een probleem?

Dan heb ik ook niet mijn hele familie verlaten
Om jou te volgen
Ik heb nog steeds contact met mijn broers. De schimpies, misschien heeft U weleens van ze gehoord.
En heb ik in het verleden denk ik ook wel eens mensen te kort gedaan
In mijn angst, mijn woede, frustraties, onmacht, egoisme jaloezie enz.
maar ik dacht eigenlijk dat dat gewoon menselijk was
Dan had je vader ons misschien nog wat beter in elkaar kunnen zetten
Maar goed als ik daarop afgerekend wordt
Wat ik eerlijk gezegd niet begrijp
Zou ik toch graag willen weten wat me te wachten staat

Kom ik in aanmerking voor de hel?
Of weet ik de dans te ontspringen?
Of krijg ik misschien een werkstraf Ik zou evt op het orgel kunnen spelen of een hemels koor kunnen leiden
Of moet ik eeuwig branden?

Raar eigenlijk dat alles van jouw verhaal in het teken van de liefde staat
En dat er dan zo'n wreed en bloedig einde aan moet komen

Het maakt de mensen alleen maar bang
Is dit nou echt de bedoeling? Het creeeren en leven in angst.

Oh ja,

En al je dan terug komt naar deze wereld
Dan kom je meen ik op een wolk zittend naar beneden vliegend
Dat lijkt me een prachtig gezicht

Kun je mij misschien laten weten waar dat gebeurt
Ik woon nu in Hoevelaken
Een klein dorp in het midden van Nederland
Kan ik je dan daar zien?
Of moet ik ergens anders naar toe reizen
Om je afdaling mee te maken?

Lieve Jezus,
Dan nog een paar vraagjes
Ik las over je in de evangelieën
En heb geprobeerd te voelen wat je wezenlijke doel en boodschap is
Wat vind je eigenlijk van die clubjes die zijn opgericht na je leven hier op aarde?
Was dat ooit de bedoeling?
Ook dat heeft weer geleid tot een eindeloze rij van twisten en oorlogen.

Maar goed

Er zijn ook wel mooie dingen dankzij de religie ontstaan
In de schilderkunst, de beeldhouwkunst de architectuur, de muziek, de literatuur enz.

Tijdens je leven hier heb je naar ik lees min of meer aan de lopende band
Wonderen verricht
Wat mooi moet dat voor die mensen destijds zijn geweest!

En je zei dat niets onmogelijk was voor diegenen die in jou verhaal zouden geloven
Nou denk ik dat er na jouw tijd heel veel mensen zijn geweest die in jou verhaal hebben gelooft en die ook hoopten op een wonder maar bij wie dat geen van allen gebeurd is.

Mensen die ernstig ziek waren bijv
Of mensen in een oorlogsgebied
Of mensen met ruzie
In uitzichtloze situaties
Maar in de meeste gevallen ging het bij hen mis
Ze stierven, kwamen om in een oorlog
Werden bedreigt gemarteld vervolgt

Dus dat begrijp ik niet zo goed
Ben jij dan toch de enige die wonderen kan verrichten?

En dan tot slot
Misschien is het een ideetje om nog een keer naar de aarde te komen
Zeker nu in deze bizarre tijd.
Er is zoveel ellende
Nu weer die alles vernietigende aardbeving
Gewoon een soort opfris bezoekje
Zodat iedereen weer weet
Oh ja zo is het bedoelt!
En dan liefst ook nog een paar wonderen natuurlijk

En dat mensen misschien hun vragen kunnen stellen
Net zo als ik nu doe middels deze brief
Dat alles voor iedereen gewoon wat duidelijker wordt
Ik denk dat jij en je vader dat ook fijn zouden vinden

Sorry dat ik misschien zo vrijmoedig ben geweest om je deze brief te schrijven
Maar het zijn vragen die echt in mijn hart leven

Lieve Jezus
Ik hoop dat je het goed maakt

En ik hoop van harte dat we elkaar nog eens in het echt
Zullen ontmoeten en spreken. (Ik heb nog wel meer vragen maar dan zou deze brief te lang worden)

Liefs
Edwin

Een antwoord heb ik nooit direct gekregen
Ik had natuurlijk ook niet echt een postadres.
Wat zou dat moeten of kunnen zijn?
Waar ligt dan het antwoord op al die vragen
Of is er geen antwoord;

En ik staar voor me uit
Stil
Zittend op de bank
Ik kijk niet meer naar iets
Alles vervaagd
En ik vergeet de tijd
Vergeet wie of waar ik ben

Zak verder weg in de stilte
En vanuit de stilte doemt het antwoord op
Is het mijn innerlijke stem, is het de Heilige geest
Of is het dan toch mijn vriend mijn leraar die tegen mij spreekt?

Geef je maar over
Vertrouw me maar
Weet je gezien
Weet je gehoord

Nu is nu
Straks is straks

Je kunt niet alles weten

Als je werkelijk iets wilt weten
Vraag dan niks meer
Als je echt ergens wil komen
Beweeg je dan niet meer
Als je echt iets wilt vinden
Zoek dan niet meer

Mijn kleine ik
Zwijgt
Ik aai hem zachtjes

Ik weet dat je bestaat
Ik weet dat je niet rust voordat je alles zeker weet
Maar stil nu maar even, stil maar

Nee Ik vergeet je echt niet
Maar ik kies ervoor
Om me over te geven
Aan dat wat groter is dan ik bevatten kan
Aan het mysterie
Naar wat me mee zal nemen
Wanneer het moment daar is
Hoger de berg op.

(Lied)
Je kunt niet alles weten
Ook al wil je nog zo graag
De antwoorden van morgen
Ze horen niet bij vandaag

Je kunt niet alles weten
Ook al doet het je zo’n zeer
en waar de reis ons heen brengt
Zien we dan wel weer

Je kunt niet alles weten
D’r is nog zoveel niet gezegd
Er is nog zoveel te onthullen
Er moet nog zoveel uitgelegd

Je kunt niet alles weten
Ik besef het meer en meer
Vandaag is vandaag
En morgen…
Zien we morgen dan wel weer.

Als je werkelijk iets wilt vinden
Zoek dan niet langer
Als je werkelijk iets wilt krijgen
Vraag dan niks meer

Als je echt ergens wilt komen
Beweeg je dan niet langer
Als je werkelijk iets wilt weten
Vraag dan niks meer

Edwin Schimscheimer begin van 2023

In de verte ruik je de lente
Geloof me hij komt er aan
‘T zal beslist nog even duren
Voordat de eerste knop
In bloei zal staan

Maar de dagen
Ze worden al langer
De kou slaat op de vlucht
Mijn hart weet het zeker,
Er hangt lente in de lucht.

In de verte klinkt de lente
Als een nieuw geboren lied
Je kunt haar zachtjes horen
Maar zien nog eventjes niet

Maar iets in mij verteld me
Dit wordt een nieuw begin
Doe de luiken maar weer open
Laat het zonlicht er maar weer in

In de verte proef je de lente
De kou is achter de rug
En de liefde die ooit bloeide
Keert dan als vanzelf
Als vanzelf,
Keert dan als vanzelf weer terug

Zonder het te willen
Puur op mijn gevoel
Heb ik mezelf verloren
En vond ik mijn doel

Tegen de gewoonte
En min of meer vanzelf
Heb ik jou zo gevonden
En de rest kwam vanzelf
En ik vraag je…

Loop met me mee
Laat me niet alleen
Want er is nog zoveel dat ik delen wil
Laat me niet staan
Hoor me als ik zeg
Liefde is de weg

We zwommen naar de overkant
Dwaalden langs het strand
Ik vond mijn dromen
Met jou aan mijn hand
En we lieten alles achter
Wat ons nu niet meer dient
Je bent mijn wapen mijn haven en mijn vriend
En ik vraag je…

Refr..

Liefde kijkt niet op of om
Laat zich niet verleiden
Liefde zoekt de waarheid in zichzelf
Liefde zoekt de zon op
Draagt de donkere tijden
Voor liefde wil ik leven
Het komt altijd nummer één
De zorgen verdwenen
De dag dat de liefde verscheen

Vlak voor de drempel
vraag ik me af
Hoe was dit jaar
wat heeft het gebracht?
Heb ik m’n vrienden voldoende gezien
Heb ik m’n dochter vaak genoeg omarmd
en heb ik gedaan wat ik al die tijd al wilde
Vlak voor de drempel, vraag ik me dat af

Vlak voor de drempel
Kijk ik even om
naar de dagen van regen
de dagen vol zon
Heb ik gedaan wat ik werkelijk kon
heb ik m’n hart in alles gehoord
volop genoten van ieder moment
Vlak voor de drempel, vraag ik me dat af

Vlak voor de drempel
sta ik even stil
bij hen die zijn heengegaan
en die ik nooit meer zal zien
Heb ik hen genoeg verteld
hoeveel ik van hen hield
Heb ik dat werkelijk vaak genoeg gedaan
hopelijk vinden zij de eeuwige vrede
Vlak voor de drempel
sta ik even stil

Vlak voor de drempel
neem ik me voor
nu niet meer te wachten
nee nu ga ik door
want vanaf vandaag geef ik
al wat ik ben
in ieder woord
met elk klein gebaar
Leef ik ’t leven voor honderd procent
Vlak voor de drempel,
van ’t nieuwe jaar.

Soms moet je wachten,
totdat het zover is.
Soms is het gewoon nog niet je tijd.

Soms moet je stil staan,
en de trein maar laten gaan.
Zodat die zonder jou verder rijdt.

Maar als de wind waait, moet je lopen.
Als de liefde wenkt,
dan mag je niet blijven staan.
Als ze je weer wakker kust,
dan mag je in haar geloven
Als ze voor je staat...
dan moet je gaan

Soms is de haven,
enkel nog de woestijn.
Is het de stilte die om je schreeuwt.
En is het zwijgen al wat je nog iets verteld.
Al wat het gebroken hart nog heelt.

Maar als de wind waait,
moet je lopen.
Als liefde wenkt,
dan mag je niet blijven staan.
Als ze je weer wakker kust,
mag je in haar geloven
Als ze voor je staat...
dan moet je gaan

Iedere tijd zal wel zijn reden hebben
En zijn vragen tegelijk
Elk moment is een schakel
In de keten van de tijd

Maar als ik naar de dagen kijk
Gaat alles soms zo vlug
Waar ik net een beetje aan gewend leek
Blijkt dan alweer ver achter de rug

Nee er is te veel veranderd
In veel te korte tijd
Veel te veel veranderd
In veel te korte tijd

Wat ooit oneindig
Is nu al het verleden
Wat onverwoestbaar
Verdronken in de mist

Wat ooit een toekomst
Werd door de tijd gestolen
En dat alles blijven zou
Daar heb ik me in vergist

Nee er is te veel veranderd
In veel te korte tijd
Veel te veel veranderd
In veel te korte tijd.

't is niet erg
Om de haven te verlaten
Zonder kompas of kaart op reis te gaan
Onbekende zeeën te bevaren
Dat is niet erg

‘T is niet erg
Een nieuwe koers te varen
Ook al is het einddoel onbekend
En al duurt die reis misschien wel jaren
Dat is niet erg helemaal niet

Nee het is juist fijn
De ochtend te omarmen
Zij die schoon en onbeschreven is
Diens sterrennacht met dromen re verwarmen
Wetend dat wat was,
Hopend op wat komt
Ergens…aan de horizon

‘T is niet erg
Een nieuwe koers te varen
Ook al is het einddoel onbekend
En al duurt die reis misschien wel jaren
Dat is niet erg, helemaal niet erg.

Dit is een verdrietige dag
Ik weet wel
Het is maar net waarnaar je kijkt
Maar de wolken zijn vandaag
Veel sterker dan de zon
Dit is een verdrietige dag

Regen huil je met me mee
Dan zijn we toch nog even samen
Dan zijn we toch
Nog even met z'n twee
En delen we de vele druppels tranen

Dit is een verdrietige dag
Wat ooit tot bloei kwam is gestorven
En wat er morgen bloeit
Dat zien we morgen.

Ik weet je maakt je zorgen
Over hoe het verder moet
Het liefste dans je samen in de zon

Ja er is zo veel veranderd
In zo’n korte tijd
En niemand weet waarheen de wind ons waait

Maar er is geen weg terug lief
We moeten hier doorheen
Het einde is nog lang niet in zicht
Maar wat waar is is waar...
Gelukkig hebben wij elkaar.

Ik weet het houdt je bezig
Ze heeft je in haar macht
Het houdt je wakker
Midden in de nacht

Je zou het liefste haar vergeten
En deze bladzijde omslaan
En vrij en zonder zorgen
Gewoon weer verder gaan

Refr.

We kunnen schuilen,
We kunnen huilen,
We kunnen lachen
Van verdriet.
We kunnen hele nachten vrijen
Zonder dat iemand, ons ziet.

Misschien is het beter
Niet meer te praten
Over al dat wat was
En dat wat nog komt

Het gekakel en gekraai
Nu maar te laten
Zwijgen totdat alles
In mij verstomt

Misschien is het beter
Niet meer te vechten
Tegen de pijn, voor mijn geluk
En me aan niemand en niets meer te hechten
Misschien is dat beter…

En dan maar wachten
Totdat de wind de waarheid brengt
En vertrouwen
Op het ritme van de zon en de maan
En mijn hart te horen zingen…

Gewoon laten komen, gewoon laten gaan

Misschien is het beter
Niets meer te hopen
Alles te laten voor wat het is
Niks meer te zoeken
Niks meer te willen
Zodat ik uiteindelijk
Nooit meer iets mis

Ja misschien is het beter
Zelfs jou te vergeten
Ook al was je dan ooit
Alles voor mij

Zonder jouw schaduw
Verder te leven
Als een koordanser zonder vangnet
Hulpeloos,
Maar dan ook vrij

In 't donker, in collone,
Schuiven schimmen door de sterrennacht.
Noodgedwongen, moeten vluchten,
Zonder te weten, wat er op hen wacht.

Oorlog, honger, sporen van verdriet
Zoveel mensen die zijn verloren
Is er nog iemand die hen ziet?

En zij hebben er niet om gevraagd.
Zij weten nog niet eens van het kwaad.
Zij hebben dit niet gewild,
De kinderen, de kinderen.

Door het donker, in den vreemde,
Hopend op een hand die naar hen reikt.
'N enkel tasje met nog wat kleren,
Lijkt haast alles wat er overblijft.

En nu ze hier zijn na zoveel weken,
Vol van angst ontberingen en pijn,
Is het aan ons om ons af te vragen,
Waar we staan en wie we willen zijn.

Als het gaat om
Oorlog, honger, sporen van verdriet.
Als het gaat om mensen die zijn verloren,
Is er dan iemand die hen ziet?

En zij hebben er niet om gevraagd.
Ze weten nog niet eens van het kwaad.
Zij hebben dit nooit nee nooit gewild,/verdiend
De kinderen, de kinderen.

Wolfgang Amadeus
Hoe gaat het met je zus?
Heeft ze al 'n vriendje
Of wil ze dat juist niet
En doe je haar de groeten Wolfgang
Wanneer je haar weer ziet

Ach ik weet wel
Jij speelt zo vreselijk mooi op de piano
Maar de ogen van je zus,
Daar verdrink ik liever in

En er is geen sonate
Er bestaat geen concert
Er is geen cantate
Die mij nu nog belet;

Van een
Dans met jouw zus
Van een nacht in haar armen
Dat golvende haar en die betoverende lach
En al schelen we dan minstens tweehonderd jaren
Als liefde werkelijk tijdloos is
Dan vinden we elkaar

Wolfgang Amadeus
Je gaat zo vaak op reis
Gaat zij dan altijd mee
Of blijft ze liever thuis

Ach ik weet wel
Waarschijnlijk heb ik geen enkele schijn van kans
Maar wie leeft zonder te dromen Wolfgang,
Verspeelt bij voorbaat iedere kans,

En er is geen sonate
Er bestaat geen concert
Er is geen cantate
Die mij nu nog belet

Van een
Dans met jouw zus
Van een nacht in haar armen
Dat golvende haar en die betoverende lach
En al schelen we dan minstens tweehonderd jaren
Als liefde werkelijk tijdloos is
Dan vinden we elkaar

Maar Wolfgang Amadeus
voor één avond in jou geest
Wolgang daarvoor deed ik,
uiteindelijk nog het meest.

Ik hoop maar dat jullie bij elkaar zijn
Dat jullie zullen lachen
En verdriet niet meer bestaat
Dat jullie weten waarom
Je zoveel hebt geleden
Dat jullie vrij zijn
En geen mens je meer verlaat

Ik hoop maar dat wat je hier nooit hebt begrepen
Voor eens en altijd duidelijk voor je is
En dat de doolhof die ik voel
En dit troosteloos gevoel
Iets van mezelf
En van deze wereld is

Dat hoop ik
Met alles wat ik ben
Dat hoop ik

Ik hoop maar dat je alles kunt vergeven
De oorlog en het zinloze geweld
En dat van je leven hier bij ons
Uiteindelijk. Iets voor niets bleek
En dat je de reden
Achter alles is verteld

Dat hoop ik
Met alles wat ik ben
Dat hoop ik

Ik hoop maar dat het leven zonder einde
Daar is waar jullie samen zijn
En dat er ooit een dag zal komen
Waarop ik oog in oog zal staan
Samen met jullie
Voor de poorten van het allegrootst geheim

Dat hoop ik
Met alles wat ik ben, dat hoop ik.

Mag ‘t wat minder, mag ‘t wat kleiner
Mag ‘t wat liever en wat fijner
Mag ‘t wat milder,
Wat zachter en warmer zijn.

Mag ‘t wat mooier
Mag ‘t echter
Mag ‘t beter en weer niet slechter
Mag ‘t met aandacht, met liefde en met passie zijn.

Mag ‘t van bomen en van bergen
Mag ‘t van vogels en van vlinders
Mag ‘t van dromen en van dwalen
En van dansen zijn.

Mag ‘t voor altijd en voor eeuwig
Hier op aarde en in de hemel
voor alle mensen
van vrijheid en van vrede zijn.

Mag ‘t wat minder,
Mag ‘t wat zachter,
Mag ‘t wat stiller zijn.

Mag ‘t van kinderen
En van moeders
Mag ‘t van opa’s en van oma’s
Mag ‘t van vrienden, liefdes en familie zijn

Mag ‘t vandaag en ook morgen
In een leven zonder zorgen
Zonder angst, zonder pijn en oorlog zijn

Mag ‘t wat minder,
Mag ‘t wat zachter,
Mag ‘t wat stiller zijn.

Ze komt vast niet in een geschiedenisboek
Of nog ooit op de TV
Ze is 'n meiske van het platteland
En daar doet ze 't mee

Na een veels te lange dag op school
Staat zij met haar glimlach klaar
Vreemd dat ik er nu ineens aan denken moet
En dat na meer dan 40 jaar

Mevrouw van den Elzen
Zitten de jongens al in bad
Hebben ze hun huiswerk gemaakt
Hun traktement al gehad?
Nog eventjes op
De pyama's al aan
Nog een klein wees gegroetje
Voor het slapen gaan

We eten 'witte mik' met hagelslag
Zitten samen aan de thee
Ik vind het zo fijn dat ik hier spelen mag
Zeg mag ik morgen ook mee?
Naar de Maas of naar de Efteling
Waar ik ieder sprookje ken
'T zijn die mooie kinderjaren
Waarvoor ik u dankbaar ben.

Refrein

Nee ik ben niet geïnteresseerd in Napoleon of Rome
En het maakt me niet uit wat Churchill ooit deed
En als het dan echt moet
Laat de moslims dan maar komen
Als ik u
Mevrouw van den Elzen
Maar nooit vergeet

Ze komt vast niet in een geschiedenisboek
Maar woont voor altijd
In mijn hart

Mevrouw van den Elzen
Van de Loopkantstraat

Ik ben niet voor een vlag
of voor het beter weten
Ik ben niet voor het vuur
waar alles in vergaat

Ik ben voor de mens
hij die kan vergeven
en die als het er op aankomt
naast de ander staat

Ik ben niet voor de haat
die hangt aan het verleden
Niet voor geweld
dat dondert in de nacht

Ik ben voor de mens
hij die blijft geloven
dat ergens in de verte
vrijheid op hem wacht

Ik ben voor de
mens die niemand wil vergeten
Ik ben voor de mens die iedereen ziet staan
Die met heel zijn hart bereid is om te delen
en die met elkaar een nieuwe weg wil gaan

Ik ben voor de mens
die naast me komt lopen
Me vriendelijk aankijkt en zegt
ooit komt het goed

Ik ben voor de mens
die gewapend met de vrede
in de ogen van zijn medemens
zichzelf ontmoet

Ik ben voor die mens
Ik ben voor de mens

Een engel woont niet in de hemel
Een engel vind je in de straat
Een engel komt je halen
Als het werkelijk niet meer gaat

Een engel laat je weten
Dat er nog zoveel op je wacht
Een engel laat je slapen
Terwijl zij waakt over de nacht

Een engel kent de waarheid
Voordat jij de waarheid ziet
Een engel leest de toekomst
Het geluk en het verdriet

Engel
Vang me voor ik val
Engel
Haal me uit mijn dal
Engel
Laat me maar begaan
Zolang jij over mijn schouder meekijkt
Kan ik bijna alles aan

Een engel laat je zingen
Dat wat jij nog nooit verzon
Een engel brengt je terug
Naar de stilte van de bron

Een engel laat je dansen
Ook al ben je vleugellam
En ze wijst je op je kansen
Omdat ze weet dat je het kan

Een engel is niets anders
Dan een doodgewone vrouw
Die het beste met je voorheeft
En oprecht gelooft in jou

Engel
Hoor mijn eigen stem
Engel
Vertel me wie ik ben
Engel
Laat me maar begaan
Zolang jij over mijn schouder meekijkt
Kan ik bijna alles aan.